Cevap Gökyüzünde Şiiri - Ayfer Ceylan

Sen, tüm zamanları kaplayan sol yanımdan da büyük acım…
Gözümün, gönlümün, düşümün, düşüşümün büyüttüğü yarim.
İşte bir kasım daha bitiyor; bizimle birlikte bir mevsim daha kapattı kendini toprağa.
Zeytinler toplandı, yaprakları süpürüldü sonbaharın.
Sahnede olanlar yerinden memnun.
Mevsimler bile ardındakine yer verirken insanların bu hıncını anlamaya aklım yetmiyor.

Korku sarmış yakın yanımı.
Korkunun kendine teslim olmuş; “ol” dediklerinde oluyor, “dur” dediklerinde adım atmıyor.
Ah benim, cesurluğunda var olduğum; avuçlarına dünyayı sığdırdığım içim!
Vakit buymuş… Vakit durmuş… Vakit tanımazdan gelmiş.
Hızlı tüketenlere vakit kalmamış.
İsyanı sevmeyen yanlarımızı ayırmışız her şeyi tüketirken.
Kabulleri alnından öpüp oturtmuşuz gönlümüzün en yumuşak yerine.
Yaşlandıkça daha da çok benzemişiz kendimize.
İçinde olmayanı yaşatamaz insan.
En çok merhamet dağıtmışız etrafımıza, kendimizi unutup.

Başkalarını kendimiz yaptıkça kendimiz başkalaşmışız.
Şimdi aynalara hesap sormak nafile.
Ellerimizle inşa ettiğimiz bu kimsesiz evler bizim.
Su basmanından başlamasak da harcını kendimiz karmış, tuğlalarını biz örmüşüz yıllar yılı.
Camlar açmışız bir de sokağa bakan.
Açmışız da nefes alırken neden gökyüzüne bakmışız? (Bunu ben de bilmiyorum.)
Sen biliyorsan söyle.

Rüyaydı belki de…
Gündüz gözüyle görülen bir yanılsama.
Gözlerinde ilk kez gördüğüm bir nefret…
Sana bunu kaç kelimeyle ya da hangi kelimelerle anlatabilirim bilmiyorum.
Rüyamda gözlerinden kor çıkan ve yüzümü yakan, beni kör eden o bakışı sana nasıl anlatabilirim?

Korkarsın.

Yaşamın tam da kendisi olmuş bir öfke denizi;
balıkların hep ezberlediği dalgadan geçtiği bir mavi su.
Etrafımızdaki herkes bu mavinin içinde.

Günün birinde sular çekilecek;
insan özüne dönecek, belki bir çiçek, belki de bir böcek olacak.
İşte biri o gün orada olursa…
O zaman o sorunun cevabını aynı gökyüzü verecek.