Cevahir Şiiri - Muhammed Leyla

umutsuz bir ah çekiş yine,
yine zifiri karanlık, gözlerindeki
beni sana bağlayan
hem de en derinden.
bu bedenimden kurtar beni
cevahir,
bugün sana tutukluyum inan ki.
hani isminin tecellisiyle gözlerindeki mücevher parlaklık var ya
şimdi o bile bana yabancı artık
ne bileyim öyle saçmalıyorum durduk yere.
sen de kayboldun hayatımdan, bir anda hem de
ben yine yalnız kaldım gördüğün gibi
sallanan kalbim bugün ölümle hemdem
ben de kaldım yerde öyle öldüğüm gibi.
tam kalbime sızan gözyaşlarının hesabını soracak mı bana bir gün bu aşkın ızdırabı
neyse boşver deyip geçecek miyim yine hislerimin izmaritini yere fırlatarak
ben de unutacak mıyım bir gün seni cevahir, senin beni unuttuğun gibi
sevecek miyim ben de başkasını, gülecek miyim yine?
bulutların üzerinde sürüklenecek miyim ben de bilmediğim yerlere
hani o ufuktaki diyarlara, gök kubbenin sarıp sarmaladığı hüzünsüz yerlere yani
yorgan olacak mı bir gün bana da bu sersefil unutkanlığım?
cilalanacak mı sensizlikle kendini avutan zavallı bu hislerim?
cevahir,
ben kendimi bile sevemiyorum artık
yediğim lokma boğazımda cennet meyvesi gibi durdu öyle
hani anlamıyorum bana da mı Adem gibi vesvese verildi yoksa?
peki sen miydin beni baştan çıkaran koynumdaki yılan?
yok saydığım bir şeytan mıydı var sandığım Havva'm?
cevahir,
ben nefes bile alamıyorum artık
sanki hava hani o merak ettiğimiz ufuklara bizden önce varmış gibi
cevahir,
ben tebessüm bile edemiyorum artık
çok güldüğüm o şakaların bile beni böylesi ağlatıyorken...
cevahir,
ben nasıl anlatsam bilemiyorum artık
boğazımdaki sarmaşık düğüm düğüm etmişken sarfedebileceğim tüm kelimeleri
hani beni bırakmayacaktın diye sormaktan başka ne gelir elimden?
ya o ucuz hislerinin hesabını kim ödetecek sana şimdi?
kim seni gereğinden fazla sevip sonra üstü kalsın diyecek?
kim seni sevecek cevahir?
ben de salıncak yapmışım işte bu hüzünlü şiirleri yazdığım eskimiş kağıtları
dumanlı kalemlerimi fırlattığım belli belirsiz bir gül tablası bu, o biçim yani
hani tüm o acıyı ciğerime ciğerime çektiğim şiirler var ya, özünde saçma sapan olan
onlar bile beni kurtarmıyor artık, gerisini sen düşün.
cevahir,
ben aynaya bile bakamıyorum artık
çünkü bakışlarım sen bir zavallısın dercesine bu günlerde,
ben bu dürüst sandığım ruhuma bile yalan söyler olmuşum artık
cevahir,
çok mutsuz bir adamım ben
kendine bakmaya bile mecali kalmamış
çevresi tarafından itilip kakılan
yaşadığı belli belirsiz, müphemliklerle dolu bir adam savrulan.
poyraz bir rüzgardı hislerimi kendisiyle sana götüren,
içimi ısıtan o hatıralar şimdi beni üşütür olmuş inanır mısın?
daha önce tatmadığım bir acziyet akarken şu anda paçalarımdan.
sen görmesen de ben mahvoluyorum artık,
aldığım nefesi bile öldürüyor varlığım,
ben sevmesine seviyordum da çiçek koklamayı,
meğer çiçekler hiç sevmezmiş koklanmayı...
dışımda bir tebessüm, fazla buruk, zehirli,
bendeniz dünya sokağının uzaylı serserisi,
kıskanırım gözlerini bu yıldızlardan,
içimi gözlerinden daha siyah bir kasvet sarmış durumda.
cevahir,
işte ben de oturdum ve sana böylesi bir şiir yazdım,
gerçi soracaksın şimdi
bedava cümleleri kim ne yapsın?
haklısın,
ama, şunu unutma sakın
eğer ücretliyse artık bu hayatta gülmek
bil ki, şiirler kadar bedavadır ölmek...