Cevabımı Benden İsteme

Artık “iyi misin?” diye yaklaşma bana,
bu kelime ağır geliyor dilime.
Eğer gerçekten öğrenmek istiyorsan,
gecenin en sessiz saatlerinde
içimden taşan uykusuzluğa sor.
Yorgan altına gizlediğim
nefessiz hıçkırıklara sor beni.
Senin yokluğunla adım attığım
ışığı sönmüş sokaklara sor.
Her dinlediğimde içimde bir yerleri
paramparça eden o eski melodilere sor.

Ben erirken özleminin ateşinde,
kül olan yanlarıma sor beni.
Bir başına kalmış,
kimseye sığınamayan
yüreğimin ürkek haline sor.

Ya da istersen…
Gülüşü yüzümden çalınmış
bakışlarıma sor.
Bir umutla oturup,
adımlarını aradığım
köşe başlarına sor.
Her sabah yüzleşmeye cesaret edemediğim
camdaki yansımama sor.
Her kelimesiyle içimi lime lime eden
veda dolu satırlarına sor beni.

Beni,
hiç düşünmeden bıraktığın
derin sessizliklere sor.
Her dumanında biraz daha ağırlaştığım
gecenin sigarasına sor.
Dokunuşun olmadan
anlamsızlaşan avuçlarıma sor beni.
Senin için vazgeçtiğim
yarım kalmış hayallerime sor.

İstersen…
Adını sayıklayarak
üstüme çektiğim
soğuk örtülere sor.
Takvimden düşen,
yokluğunla birbirine karışan
zamanlara sor.
“Boşuna bekleme” diyenlerin ardından
suskun kalan dostluklara sor beni.
Dayanamayıp açtığım,
bakarken canımı acıtan
eski fotoğraflara sor.

Ama bana sorma…
Ben artık soruların
cevabı değilim.
Beni,
suskunluğuna sor.
Unuttuğunu sandığın
vicdanına sor.
Göğsünde sessizce duran
kalbine sor.

Bana sorma…
Çünkü ben,
çoktan susmayı öğrendim.