Cevabı Yokluğun Şiiri - Nusret Aygüneş

Sis dalgası sinsice çöktü yüreğime
Karanlıklardan aydınlığa doğru yöneliş
Aydınlık yok artık sensiz bu günlerime
Umutsuz bir çırpınış çaresizliğimde yoruldum

Yağmur damlalarına kucak açtı içim
Bütün ümitsizliklerimden arınır diye
Kalan sadece mutluluk tortulları oldu
Çaresizlik siyahlarımı yine renklendiremedim

Gözümü diktim ufuklara doğru
Geleceği umutlu gözlerle yokladım
Eldeki sadece belirsizlik geleceğe dair
Bilmekle düşünmek arasında kalakaldım

Ellerimi açtım kucak dolusu sevgilere
Belki küçük bir mutluluk yaprağı düşer diye
Dikenleri bir ok gibi saplandı avuçlarıma
Kırmızı acılar aktı kanayan ellerimden

Nedensizliklere yöneldi esrarlı bakışlarım
Araştırdım durdum hep bende kalmasını
Sevgisizliğin beni sevmesini sordum
Bir hiç kaldı bana cevabını bulamadım

Soru işaretlerine yöneldim bir kurnaz gibi
Sorunları bana niye bıraktın diye sitem ettim
Belliydi ki zaten cevapların beni sevmediği
Kocaman bir yokluk benimkisi avunduğum

Zaman cevabını sundu bana sonunda
Adım ve soyadım gibi sadece bana ait olan
Kıyafetimi tamamlayan bir aksesuar gibiydi
Cevabın adı benle bütünleşen yokluğun oldu.