Çetrefil Şiiri - Ömer Temel

En iyisi; ben bu hediyeyi sana yollamayayım
Bildiğim bir şeye de boşuna zorlamayayım.
Biraz sohbet edelim,sonra izin alayım.
Ağırına giderse hoşgör,çünkü ben, Alaylıyım.
Ne anlarsın sen, el dokuması, zarif abiyeden?
Sana ver, hippiler gibi paçavra giyinmeden.
Anlamıyorum,kursağındaki, bu bu iğrenç iştah,
Nereden, nasıl oldu,o meyline inşirah?
El öpme adetini, bir hastalık sayarsın,
Envayi tür köpeği, iştah ile yalarsın.
Dokuz santim eteği, baldırına takarsın,
Bir elinle habire,düşer diye tutarsın.
Bırak bari amacın, menziline ulaşsın.
Etraftaki aç gözler, birazcık bayram yapsın.
Bayram dediysem haşa, kurban, ramazan sanma,
Ne bileyim işte,Rio daki o rezil nümayişleri anla.
Bak evlat! gençlik diyip, geçilecek gibi değil gidişat.
O gençlikten, bir toplum çıkardınız, tam tamına marmelat.
Üretim yok,mahsül yok, ama meyil lüks hayat.
Modernizim de birde,onu, benim şu külahım’a anlat.
Gece tepin, gündüz uyu,akşam da kahvaltı yap,
Baba hamal,ana hamal sen o alın terleriyle gargara yap.
Vallahi sen bizi, bir akıl derdinden öldüreceksin.
Ölüm hak ölürüz de...kendine el alemi güldüreceksin.
Etini, kemiğini almadan, inan vermezler sana on pul,
Bir leşi ne Köy’ün besler,nede besler İstanbul.
Bugün düşünmüyorsan,yarın geç kalacaksın,
Bir sonraki gün inan, inan harcanacaksın.
Yazık sana, yazık bana ve yazık bu Şüheda Vatan’a.
Üzerinde hakkı olan, senin için can vermiş, Şehit Atan’a.
Şimdi tövbe zamanı,irkil ve kendine gel,atine sarıl.
Yeterki çalış, kır zilletini,yen kaderini, banada darıl.

28.03.2008