Çetin Ceviz Düştü Dalımızdan

Şiirler vardır kurulamayan
Sel suları gibi durulamayan
Bir dizesiz andır;
Bulanık dökülür aklın anaforuna.
Tek bir satırın hevengine
Bir çift sözcük bile dizilemez
Salkım salkım…
Zamanın karnında karıncalanır beyin
Behri alemin çiçek tohumlarıdır
Düşer gözlerden
Sidem sidem…
Anlarsın; yeniyetmeliğin dalından
Çetin bir ceviz daha düşmüştür!

İlyas’tı son düşen;
Devrildi gürbudaklı Çam!
Sivas sokaklarının belalı oğlu
Dev Genç’in delicoş ruhu
Devrimin has yolcusu
Adaşı gibi asılmadı…
Lakin epey eskitti mahpus damlarının
Paslı demirlerini; prangalı ayakla…

Sudan çıkmış balık gibi
Çırpınıp durdu dışarı çıktığında.
Arkadaşlarının her biri bir yerlere dağılmıştı.
Yenilgi değil; ama bu ona çok koydu!
Gurbete çıktı; İstanbul’a!
Okmeydanı’ydı son mekanı.
Bir evcikte anasıyla yaşardı.
Bir sabah kalktı; netameliydi hava.
Müthiş ağırlık vardı başında.
Keyfi kaçıktı; dişleri geceyi hamlatmıştı.
Duşa girdi; yıkandı paklandı.
Kırık buruk çıktı evden
İşe gitmek üzere…
Mendebur kalp krizi
Sokakta sapladı göğsüne hançerini…
Usulca uzandı yere…

Eyy Sivas sokaklarının belalı oğlu
Eyy Eylül faşizminin dize getiremediği
Gür budaklı Çam!
Ula puşt!
Hani Belgrat ormanlarında pikniğin bile
Yoktu tadı tuzu!
Hani dağlarımıza gidecektik;
Biz inince öksüz kuzu gibi
Ardımızdan meleyen dağlarımıza.
Hiç değilse et pişirip
“Dost kardeş bir arada”
Birer kadeh rakı parlatmak için…

Ula puşt!
Bu ne emrivakiydi
Bu ne ivecenlikti…
Yine sürpriz yaptın bize;
Ula söyle; herhalde bu son delilikti…
Lakin ölümü kendine çekiş
Sana hiç yakışmadı…