Cesurduk Ama Çocuk Olamadık

yasak kentlerin yasak çocuklarıyıdık
korunmaya muhtaç yüreklerimiz,
gülüşüyle güldüren dostlarımız,
ve kabuklaşmış yaralarımız vardı.
güneşe inad parlayan gözlerle dolaşırdık biz,
bir yanımızı kendimize bir yanımızı gerillalara benzetirdik.
sırtımızda kanlı bıçak,
hiçbirzaman ayırt edemediğimiz gözyaşı ve kan.

akşam olmadan rüyamıza giran kurşun sesleri uyuturdu bizi
cesurduk ama çocuk olamadık
yanan parmaklarımız hatırlatırdı sigaranın bittiğini,
ve şakaklarımızdan dökülen terin kokusu sarardı dağları...
bazen pusulasız bazende delicesine koşardık
sonrasına gerek duymadığımız ölüme...
cesurduk ama çocuk olamadık.