Çeşme Sen Bir Ömürsün Şiiri - Dinmez Er

Yalnızlığımın aklı bende, derdi benimle
Koşup duruyor arkamda intikam peşinde
Ayrılıklar ömür boyundan öte değil ki,
Kavuşmaların ağzıma çaldığı parmak bal
Ne yalnızlıklar biter, ne ayrılıklar.
Gün ışır, aydınlanır her yöre ve yönler
Biter mi sandın kahrolası karanlıklar
O bizim arka odamız, bizimle her daim
Üstümde ayrılıklardan kalan bir yorgan
Üşüyorum zemheri zürafaları gibi
Çeşme sen olmazsan ben nasıl olurum,
Nasıl şiirler yazarım?

Sabahın ilk ışıkları, buğulu Çeşme sokakları
Akşamdan kalan sarhoş gölgelerin sarkaçları
Eylül sabahının ilk yeli akıyor kuzeyden güneye
Uykusuz şairin esrik bir sevdası var gönlünde
“Erken gelmişim dünyaya, ah erken yaşlandım”

Taş plakta bir şarkı çalmakta hüzzam makamında
Duygulu derecikler süzülür kırışmış yanaklarından
Anlamı yok bir meczup gibi sokaklarda dolanmanın
Şair fırtınaların duygusuzluğunda savrulan yaprak
Eriyip giden fakir bir mum gölgesine sığınmak
Bir yanında şiirin elemler, kederlerle dolu dizeleri
Diğer yanda emir kipiyle seslenen iç sesin dedikleri
“Al kalemi eline senin Çeşmeni yaz, Alaçatı,
Dalyanı, Çiftlikköyü, Ildırı, Ovacık, Germiyan köyü,
Yaz yaz ki gelmeyen gelsin, görmeyen görsün,
Bilmeyen bilsin Çeşme, Çeşme sen bir ömürsün

Dinmez ER / Şiirleri / Çeşme /