Cesetlerin Nüfusu Şiiri - Muammer Gündüz

Mutlak acılar cürüm işler sol yanımda
Arşa tırmanan hislerim yer altında
Yer üstünde her selam hınç alır benden
Mühimmatsızım insan içine çıkarken
Saçım tel tel dökülür
Suskunum biraz da…
Bu canı çıkası gecelerin ay tutulmasıdır ayazda
Ayan beyan meçhule sevdalanmışım
Ezberlediklerim, sözcüklerimin manâsını kavrar
Uçarı sevinçler yok artık…
Yok artık, boyu devrilesi güleç mevsimler
Almacında günlerimin telaşı
Fikrimde fidelenen nihilist seremoniler…
Muğlak söz verişler, yemin eder tapınağımda
Tablosunda ressam, bir ağıtı resmeder
Kuşların kanadı kan,
Sıcak renkler yok artık…
Yok artık, canına yandığımın hayatı
Bıktım mı?
Asla!
Hangi kâbustur ki uyandırır beni düşümden?
Çırılçıplak firara susamışım
Ahım var
Vahlıyım biraz da…
Ne o gümüş renginde bakışlar var?
Ne de altın sarısı yaprak düşer yere?
Sonbahar, hüznün ön ismi
Kim koyduysa bu adı, alsın başına çalsın!
Tarihi bilinmemekte kalbimin mezar taşının
Bu yere batası dünyanın meçhul alfabesiyim?
Ardımda felaket sirenleri çalar
Nazımda bir, kaygımda bir…
Huzurla bakıyorum gökyüzüne;
Kelimelerimden kuruyorum sedir
Kızamık yüzlü çocukların, al kırmızısı şimdi kanım
Vakit, hırpalanmışlığı anlatmanın vaktidir
Şimdi yargısız infaz ver cezama
Suçun kaçta kaçından ben suçluyum?
Dağılmışım…
Dünyanın perdesini indirmeye bilenmişim
Ol sebebine amaç çizdiğim yol nerde?
Ayan beyan cesetlerin nüfusuna girmişim
Anlamlarım kelimelerimin hücumuna uğrar
Silah çeker düşüncelerim aklıma
Kolay yok artık…
Yok artık, mümkünleri idam ettim çoktan
Telef oldu saatler birazda
İpe çektim, ipten döndüm hiç yoktan.