Bir savaş sonrasında kalan
Yıkık ve yanmış bir kentim
Cesetler kokuşmuş üzerimde
Kendimden tiksinmişim
Bir parçası olduğum için bu savaşların
Sen savaşlara sürükledin beni
Oysaki ben sıradan bir kenttim
Hiç bir zenginlik kaynağı olmayan
Entrikalar bilmeyen bir kent
Saf katıksızdı her şey
Ve sömürgecilikti anlayışın
Köleliğe müsaitti bu saflık
Senin olmalıydı
Uzattın ellerini sana ait olamayacaklara
Sonradan anlayacaktın
Bu savaş da bu kentten daha çok yara alacağını
Tadını çıkardın önce
Sonra vicdanın hesap istedi
Bu saflık karşısında
O zaman bocaladın
Vicdan ile zevk arasında
Bazen inanmadın bu kentin saflığına
Sömüren sen olduğun halde aciz kaldın
Bu kentin karşısında
Uzattığın elleri çektiğin de
Bu kent yanıyordu
Artık yetirilmişti saflık
Yerini kırgınlık almıştı
Artık uzanan her el onun için
Sömürgecilikti
Korktu ve kaçtı
Kaçarken cesetler bıraktı arkasında
Şimdi o saflığa ceset kokuları sindi
Sen öğrendin sana ait olmayan saflıklara
Dokunmamayı
Ben öğrenebilecek miyim?
Herkesin sen olmadığını
Şimdi gel dolaş bu yıkıntılar arasında
Ceset kokularını çek içine
Ve anla benim her gün nasıl öldüğümü
Kayıt Tarihi : 24.8.2007 15:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Herkesin sen olmadığını
güzel şiir ......
TÜM YORUMLAR (13)