Ceset İzleri.. Şiiri - Zeynep Ergün

Tetikte beklerdi, ne kaldıysa geriye senden..
Küçük bir isyanımda yere serecek sanki iki seksen..

Çamurla yazmıştım adını, üst üste yükselen duvarlara..
Yağan her yağmurda arınacaktım hesapta..
Çıkmıyordu lekesi ceset izlerinin,
Senden önce.. senden sonra..

Sen,
Anlamsızlığımdın
En canlı ölüm, gömmeğe kıyamadığım..

İnanmıştın mübarek yeşili gözlerimdeki Tanrı ya..
‘’Söz verdi’’ demiştin bana..
Oysa satmıştım seni kılıf uydurduğum yalanlarla..

Sen benzemeye çalışma bana..

Ben sadece seviyordum seni,
Nefret ettiğim her şeye duyduğum yakınlık gibi..
Sıyrılamamak gibi..
Takıntı gibi..

Bozuluşundum, elimin tersiyle yıkarken hayallerini..
Yerinde olsam hiç acımaz vururdum beni..

Gidiyor musun demiştin bana..
Oysa hiç gelmemiştim ki sana..

Yalan söylüyordu caddeler bana..
Sanki aldatmaca..
Sürükleniyordum ayak izlerimin yol üstü çıkmazlarına
Ağlarken buluyordum kendimi,
El sürüp mezar taşıma..

Kaldırım taşlarına gömülen cesetmişim oysa..

Yağmur yağıyordu sonra..
Bu defa başka..
Tetiği çekmişsin arkama döndüğüm anda..
Yakıştı sana..

Çok masum kalmışım ya yanında..
Şimdi babanın hayrına,
Üç kulhü bir fatiha..