Ceset Şiiri - Özgür Köktürk

Kin türüküsü dudaklarımda
Dizelerimden kan damlar
Açık bir mezar gibi sırıtır sevdam
Ayaklarım kendiliğinden götürür
Kendine akan sulara inat...

Solar sevdaya çağıran bakışların
Râyihası kalmamış artık özleminin
Bir ceset gibi geçersin yanımdan
Küflenmiş, çürümüş toprak kokar
Uğruna yaşanası gözlerin
Yüzüme bakacak kadar küstah
Adımların yere basacak kadar utanmaz! ..

Ürkekliğin yas renginde gecelerin
Yaşamsız bir hücreden çıkmışsın
Yorulsan da pişmanlıktan
Dalga dalga suç yayılır çevrene
Tutsak gibisin ihanetin ağına
Pençesine takılmışsın tatminsiz tükenişlerin...

Yürürsün paranoyak mağaralarına unutulmuşluğun
Amatör bir rastlantı olur yaşama sevincin
Ruhun gömütleşir durgunlaşan benliğine
Aramak,
Bulmak
Tasarımı bile değil hayallerinin
Hayallerin soyut bir girdap...
Somut bir serap...
Çıkamazsın sevmelerin bulvarına
Bulvar tehditkâr...
Islah olmaz şaşkınlıklar sarar gecelerini
Geceden bıkmış bir yıldız gibi düşersin
Sen şimdi ne kadar fazla,
Ne kadar eksiksin...

Varlığın onulmaz bir boşluk
Bembeyaz bir kumsalda
Simsiyah bir kumsun
Öldün!
Unutulmaya mahkumsun! ! !

23 / 04 / 2003 23:49