Cesedin Düşüncesi Şiiri - Mehmet Nimetoğlu

Ve ölüm,
Tabut içinde saklı, sarılmış beyazlara
Musallanın üstünde namazı beklemekte
Buz gibi bedenimle, insanlığı topluyor
Yaşarken tek saygıyı görmeyen bedenimle

Şimdi kokuşmuş ceset, ruhu onu izliyor.
Tanımsız insanlarla önümde el bağlayan
Saygı çerçevesine bürünmüş ölü halim.

Acaba neler bekler, kokuşmuş cesedimi
Ölümü düşünmeyen, zavallı insanlığı
Ölüm sessiz ve sakin, boğazıma sarılan
Bir çıyan gibi bazen, yılan gibi zehirli
Bazen pişmanlık alır bazen hüzün halimi

Yok oluşum başlıyor dört odalı evime
Bir kalemin ucuyla çizilmiş hayatımı
Uçurum kenarında durdurur cesedimi.

Toprak öyle bekler ki çoğalmış günahımı
Kırk yıllık dost sanırsın misafir eder beni

Yine gezinir durur, tanımlanmayan eller.
Tanımlanmayan eller, dokunur cesedime

Etrafa bakar durur, ruhumun gözlerinde
Kimse göremez ruhu haykıran cesedimi
Sağırlaşmış topluluk toprağa defnetmekte
Nasıl bir duygudur bu, merak eder yüreğim.

Ağlarım ben halime, güldüğüm günlerimde
Çok gözyaşı döktüm, kurumuş toprağıma
Yağmur tanesi bile akmadı yüreğime.

İnci tanelerimdi, susuzluğu gideren
Yağmuru bekleyenler, aşıklar misaliydi.
Yağmur kıskanır oldu akan gözyaşlarımı
Durgun nehirlerimden, dalgasız denizlere
Gökler ağlayadurdu, dökülen gözyaşıma
Ben ise aşk’ı izler gözlerim derinlerde
Ruhum aşka sarılmış, Hakk’a vermiş kalbini.