Çernobil'in Çocukları Şiiri - Selin Ekdur

Çernobil’in çocuklarıyız ne de olsa
Kanımız donmaz canlı bombalara
Ya da irkilmeyiz
Körfezde bir patlama olduğunda
Nehirlerimizden kanlar akar
Irmaklara atılır cesetlerimiz
Yine de o suyu kana kana içeriz
Çünkü Çernobil’in çocuklarıyız biz
Nefesimiz radyasyon kokar
Belki bu yüzden bizi dinlemez kimse
Ağzımızı açtığımızda
Ya susturuluruz
Ya da susturuluruz
Konuşmak haram bize
Temiz bir ufuk ararız
Bakmak için doğan güne
Güneşi alıp götürmüş çoktan
Hiç olmayan bir ülke
Yeni bir dünya yaratmak isteriz
Kardeşçe yaşayalım her birimiz
Ama bunlar birer ütopya
Hepsi istemekle kalır
Hiçbirini gerçekleştiremeyiz
Çernobil’in çocuklarıyız biz
Nefesimiz radyasyon yayar
Bizi gören bizden kaçar
Hepimiz 87’liyiz