Cerenim Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Oy kadife yüzlü bebeğim,
Ne badireler atlattık seninle kuzum benim.
Hani ölecek demişlerdi ya sana;
İçimde her bir tekmenle itiraz etmiştin sende.
İki seçim şansım vardı hatırlar mısın?
Senin hayatına karşılık benimkisi,
Ya da her ikimizde elele ahirete yolculuk.
Hep seni minik erkeğim diye sevdim.
Emircanım, kınalı kuzum, tek yaşama umudum.
Nasıl direndik seninle ölüme gitmemek için,
Nasıl sarıldık birbirimizin kanına, tenine.
Yürüdüğümüz yollar hep mayın döşeliydi,
Nereye el atsak elimizde bombaların çekili pimiydi.
Çok yaralandık ama direndik azrailin karşısında.
Geceleri dertleştik seninle, çok ağlaştık.
Kimsecikler duymadı bizi, bir tek biz anladık birbirimizi.
Hiçbir kurşun acısı böyle yakamazdı içimizi.
Ölüme ramak varken, yaşama dair mucizeler bekledik.
Kabuslu, puslu geceler son buldu bir sabah.
Son anda, son anda kavuştuk birbirimize.
Son anda golü onikiden yemekten kurtulduk.
Doktorlar hani gitti gidiyor demişti senin için.
Son nefeslerindi içimde solukların.
Bak Emircanım değil ama cesur yürekli Cerenim oldun.
Dikenli, izbe dünyama gül bahçesi gibi doğdun.
Hele ilk sözün anneydi ya;
Sanki bana hazineleri sundun.
Gözündeki yaşa dayanamam kuzum, ahum.
Sanki beni anlayacak tek senmişsin gibi,
Sanki canıma can, kanıma kanmışsın gibi.
Pamuk ipliğine bağlı hayatımız sayende
Yaşama sevinciyle doldu.
Biliyorum bu çaresiz ruhumu ve bedenimi
Bir tek sen bırakıp gitmeyeceksin.
Hayatımı düşünmeden avuçlarına teslim ederken
Biliyordum bana kendini teslim edecektin.
Her sözün emir, her gülüşün cennet bahçesi
Cerenim, kınalı kuzum, yaşama sebebim
Tanrı' nın bana lütfû, en güzel hediyemsin.
İyi ki doğdun iyi ki varsın bebeğim.
Hiç kimse uykusundan fedakârlık yapıp
Senin gibi gecenin bir yarısı usulca yatağıma süzülüp
Seni seviyorum demedi.
Senin beni sevdiğin gibi kimse yürekten beni sevmedi.
Cerenim, billûrum, nûrum;
Bu garip anacığına teselli oldun
Umarım hep sende sonsuza dek mutluluk bulursun.