Ceren Şiiri - Mustafa Barutçu

Ölümün ismine sevda demişim
Adını yazmışım taşlara Ceren
Korkmuşum, hiçbir şey söylememişim
Yanmışım o hilal kaşlara Ceren

Belki bu ıstırap yolun başıdır
Kalemim hüznümün tek sırdaşıdır
Farzet ki yüreğim sabır taşıdır
Sen bakma gözümde yaşlara Ceren

Sevgim gözlerimde âşikar amma
Cesurca dilimden dökerim sanma
Kırk yılda çözülmez bu zor muamma
Baksana bağrımda taşlarda Ceren

Vuslata günahtım, aşka yasaktım
Belki İstanbul'un dilinde âh'tım
Gönül sarayımda tek padişahtım
Hüzünler oturdu tahtıma Ceren

Gün olur bu canda hasretten bıkar
Sevdamın heybeti dağları yıkar
Şu isyankar sedam ayyuka çıkar
Tövbeler eklenir ahtıma Ceren

Yüreğim bu zehri ilk defa yuttu
Hasretin, kapında yakamdan tuttu
Gözlerim uykuyu orda unuttu
Dilim tek kelime etmedi Ceren

Gündüz ıstırabı gözümden atsam
Uyurken ağlarım gülerek yatsam
Çektiğim çileyi kime anlatsam
Dostların kapısı yetmedi Ceren

Bu sevda belki suç, belki kaderdi
Belkide kim duysa nefret ederdi
Bakışın bir yığın muamma serdi
Henüz bir tanesi bitmedi Ceren

Aklım sana, fikrim sana giderdi
Her gecem bir ömür hapse bedeldi
Beterin beteri başıma geldi
Eyvahlar dilimden gitmedi Ceren

Gurur tanımıyor gözümün nemi
Açtım kirpiğine hedef sinemi
Deryalar söndürmez bu cehennemi
Gözyaşım narına yetmedi Ceren

Derdime çare yok, sana gelince
Göz kılıçtan keskin bel kıldan ince
Kakülün de sol yanına düşünce
Yetecek iltifat yok sana Ceren

Ömür götürüyor her bir bakışın
Cebrail hayrette, Azrail şaşkın
Nihayet onlarda ölümsüz aşkın
Farkına vardılar baksana Ceren...