Çerçinin Misafirliği Şiiri - Habip Altıok

Eskiden Çerçiler gelir köye
İğde var, harnup var diye...
Köyün içinde nara atardı.
Çorap eskisine, yüne, palaya,
Kırık leblebi satardı.
Her evde baca tüter ama...
Herkeste tek soba yanardı
O yüzden tüm aile
Sobalı damda yatardı
Misafir odası dersen
Çok az evde vardı

İşte böyle bir kış günü
Soğuk bir akşam üstü
Çerçinin biri girmiş kahveye
Çıkarmış çırpmış üstünü
Bekler, kim misafir alır diye.
İçer çayı, misafir odası arar
Kahvede birkaç kişiye sorar.
Oturanlardan biri...
Muziplik olsun diye
Tarif eder çerçiye.
Bizim Yonuz Kâyenin evi
Çerçi, alaca karanlıkta
Karşı mahalleye gelir
Araba Yonuz'un evde durur
Şöyle eve bir bakar
Taş sekmeni çıkar
Çalar kapıyı girer içeri
Bakar sedirde bir koca,
Bir de karı.
Selamdan sonra,
Der; 'İsmaal Ağa'
'Beni kahveden gönderdiler sana.'
'Tanrı misafiri kabul eden mi? '
Manzarayı anlar Yonuz kâye
Asıl bundan sonra başlar hikâye.
Adamı buyur eder Yonuz Hoca
Düşünür, ne yapmalı bu gece
Belki biraz dinler diye
Biraz hâlden anlar diye
Ne var, ne yok, hâl hatır arasında
Yonuz hoca dertlenir;
'Hemşerim bizde bir oda var'
'Odanın içinde bir soba var'
'Gördüğün gibi,
'Bir karı, bir koca var'
'Aha durum ortada' der...
Dese de çerçi dinlemez
Dinlese de işine gelmez
Aradan biraz zaman geçer
Yonuz Hoca'nın keyfi kaçar
Bizim Kâye ne yapsın?
Ne söylese de çerçi gitsin?
Hemen ayağa kalkmış
Yorganı omzuna atmış
Şapkayı geçirip kafaya
Yaslanmış musandaraya
Sonra, dönmüş çerçiye;
'Bak hemşerim,'
'Al sana bir oda'
'Şu çıraa... Şu da soba'
'Bu anahtar, bu da avrat'
'Ben gidiyom, sen rahat et! '

Çerçi duyunca bu sözü
Kıpkırmızı olmuş yüzü.
Kalkıp camiye gitmiş
Cemaatten birileri
Çerçiyi misafir etmiş...
(Hikâyeler 2)