Çerçeve Şiiri - Kemal Budak

Asla Eskimeyen Gerçek Sevgiliye

Malzemesi ağaçtır, gümüştür ya da altın
Aşk duygusu kalplere çakılmış bir çerçeve
Bu kaçıncı resimdir buruşturup attığın
Gönül bu arayış ne, kader bu nasıl cilve

Kalbe vurdukça sızı, aradım hep bir resim
Sandım, boş bırakmazsam ererim mutluluğa
Heyhat! Resimmiş meğer kalbe yabancı cisim
Hiçbir fani yetmezmiş, o küçücük boşluğa…

Koyduğum hiçbir suret dindirmedi sancımı
Arttıkça arttı acım, kalbim dedi “artık pes”
Kaybetmişken kurtardı sevgiye inancımı,
“Çerçeveyi kalbine çakanı bul” diyen ses

Her resim er geç solar, çerçevedir solmayan
Bu gerçeği nihayet otuzumda anladım
Sen çerçeve sahibi! Sen benzeri olmayan!
Bekle, sana geliyor yüreğim atar adım