Cepken Delik Şiiri - Dursun Özden 3

cepken delik gibi

zalimin zülmü, sevenin kutsal umay anası var
yoksul, gönlü varsıl mazlumlar can, doğa sabi

kimsesizler gömütlüğünde, kimi-kimsesi yoktu
sırtını yasladığı, o selvi çam gölgesi, kazandibi

ey oğul! gölün tuzu kokmaz-dağın karı kalkmaz
bu hanın geleni ve gideni bitmez, kısmeti-nasibi

umut ok ile yaydı, fay kaydı, obruk zamanı saydı
kıtlık başladı, o çorak-kurak-susuz toprak çöl gibi

yağmur yakarışından-eli boş dönen imam, sordu:
"ey müminler! faniyi nasıl bilirdiniz?" sanki el gibi

kim mevla, kim bela? hiç de belli değildi, o hela
duyduğunuz o son sela, sipsi sesi, şişenin dibi

o bir cani ve o bir fani, paraya-karaya tapan o
o ki; akrep cepli nankör, acımasız tefeci, nabi

bu toprak senin ve sen yine gel, üstünden yel
altından sel akan, sen ki; o altın köşkün sahibi

gömütlükte gördüğünüz, kefeni cepsiz şu mefta
kitap yakan, ozanı zindana atan, lağım faresi bibi

miras kavgası başladı-tarlada mayın-sakın unutmayın
kibiri-terkibi, kanı bile kurumadı, o zulmü-daha dün gibi.

dursun özden