Cephede Barışa Övgüler Şiiri - Jiyan Daver

Parmak uçlarımla dokunabildiğim sırtın
Ve göğüs kafesimde açılan oyuğun sesiydi bu
Biliyordum aslında gözlerinin siyah olmadığını
Arka bahçemde açılan koca paslı kapının
Ve gökyüzünün kasvetli havası vurmuştu seni.
İkimizin de bilinmeyenleri vardı.
Hatırlıyor musun sokaklarda koşan çocuk seslerini
Köşe başında sevdiği kızı görmüş gibi
Bir hışımla çarpan yüreği
Ve utangaçlığın korkutucu ayak sesleri.

Aklımdan silemediğim şiirler kadar
Seviyorum gökyüzünü.
Oysa dayanılmaz bir raddeye ulaştığında
Kendimden geçmelerim
Ve her defasında
Kulağıma üflenen bu uğultu
Ardından küçük bir kızın
Sessiz yakarışlarıyla
Tam şakaklarıma
Güçlü bir adeleden kopar gibi
Gösteriyor günümü.

Duvara toslar gibi salınan kadınlarım
Ve tüm kötülüklere
Meydan okurmuşçasına,
Öylece süzülüverirken sahibi sabahın
Ve olabildiğince güzel adeleli.
Öyleyse teninde gezinen
Bu çirkin ruhların
Korkmuyormuş gibi yalnızlıktan
Bilakis kalabalıklarla dolu.
Şimdi sevgilim,
Bu göğsün üstüne giyilen secdelerle
Zaruret gibi sıyrılıyorum topraktan.

Artık dinlenmem gerek
Sanki bin yıldır yürüyorum,
Ey gözleri yaratkan.
Hem ne işi var bu kum tepelerinin
Gönlümde ardı sıra.
Sevebilir misin körpe bir inanışı,
Doğumundan savaşına,
Yaratacak kadar infial?
Sen,
Bir kelebeğin
Kanat kırpışından bile nem alan.
Gözlerin,
Gözlerin diyorum
Yedi düvelin yaratılışının eseri.
Sen ki
En yumuşak yerimden
Çıplak ellerinle deşer gibi
Köle bir ruh çıkaran.

Bazen
Ne işi var diyorum
Bu hazinenin muharebenin ortasında.
-Bu kez yokum- demeye varmıyor
Bendeniz firavuni.
Lakin ben de a'kal değilim
Evim sürekli savaş kıtasında.
Ah sensiz olacak gibi değil
Bu bedenimi ısıtan mayın
Zaten kinegâh gönlümün ortasında.
Sen ey asan, kesen, kıran
Ey hicret eden gönlümü
İçimdeki bu seyyare boşluğa
Sıkıştırdığın bu çakıltaşı da nedir?
Bir bakıverin celladıma süngüler
Hayır namlular
Hayır eller
sıvazlar gibi dövüşmelerimi
Bu putlarıma uzanan el nedir?