Cephede Şiiri - Kazım Üçok

(Dedemin anlattıklarından -2)
*

Cephede atlara biz bakardık oğul
Uyumazdık
Yemezdik, içmezdik
Onlar yemeden içmeden
Bolulu Hasan’la ben
İsmet Paşa atıyla dönerken cepheden
Bir ok gibi fırlardık yerlerimizden
İnanırdı, güvenirdi bize
Atını teslim ederken
“Aman çocuklar, yoruldu dikkat edin!” derdi
Terini soğutur; yemini, suyunu verir
Tımarını yapardık

Paşa da askerini severdi hani
Çünkü aylardır beraberdik
Yolumuz bir, kaderimiz birdi bizim
Aynı cephede savaşır
Aynı karavanadan yerdik
“Doydunuz mu?” diye sorardı bazen

Bir gün
“Hele şu düşmanı denize bir dökelim
Etli kuru fasulye yedireceğim” diye söz vermişti bize
Ve sözünü de tuttu
İzmir’e vardığımız gece

Çünkü aş ekmek yoktu cephede, katık yoktu
Doymuyordu karnımız çoğu zaman
Et görmemiştik aylardır yemeğimizde
Hele bir seferinde
Ölmüş bir merkebi kapışarak yemiştik
Terk edilmiş bir ören yerinde

Bir başka gece de
Açlıktan uyuyamayan arkadaşlarım
Ayağımızı sıkmasın diye
Akşamdan suya ıslattığımızı çarıklarımızı
Pişirip yemişlerdi de
Yalın ayak kalakalmıştık günlerce

İşte böyle oğul
Açlıkla, yoklukla
Ve düşmanla savaşarak geçti günümüz
Ya ölecektik ya da zaferle dönecektik
Yoktu başka çaremiz
Zaten büyük ağabeyim
Yemen’de şehit düşmüştü
Bir küçüğü Sarıkamış’ta
Onlardan geriye kalan
Üç çocuk vardı aynı anadan
Hepsi de dönmemi bekliyordur şimdi
Çünkü dul kalan anaları
Benim eşimdi

Gelin geldiğinde çocuktum
“Yenge” derdim, elinde büyüdüm
Gün gelip de bana yâr olacağını nerden bilirdim
Halime kadın yıkıldıkça yıkıldı şehit haberleriyle
Kalakaldı üç çocukla çaresiz
Töre böyleydi neylesin
Kime yansın derdini, kime ne söylesin
İçine gömdü tüm acılarını olanlara inat
Kader deyip katlandı her şeye tek başına
Evde çocuklar ne yer, ne içer
Ahırda hayvanlar, tarlada ekin bağ bahçe
Her şey onun omuzlarında, onun eline bakıyor
Zavallı kadıncağız
Aklıma düştükçe içim yakıyor
İşte oğul!
“Önce vatan…” dedik düştük yollara
Göğsümüzü gere gere kurşunlara
“Allah -Allah!” diyerek atıldık düşman üstüne
Aldırmadan top sesine, gülle sesine
İlk hedefimiz İzmir, ilk hedefimiz Akdeniz’di
Sanki yer kaydı ayaklarımızdan, bulutlar yere indi
Hiç bakmadık bile aldığımız yaraya
Günlerce kan aktı o coşkun Sakarya
Bir asker vurulup düşerken toprağa
Var gücüyle sarılıyordu elindeki bayrağa
Bedenlerde patlayan mermi, elde tüfekler
Gördüm el sallıyordu bize gökten melekler
İşte oğul böyle kurtardık biz bu vatanı
Aldırma başka yalanlara sen, unutma atanı
Unutma Atanı!”