Bir ateş yakayım dedim dünyaya suskundu gece
Kürek taşıyorlardı mezarlara insanlığı yatıştırmaya
Bir kalıp sabun aldım vardım ölümün ellerini yıkamaya
Ak saçımdan bir tutam bırakarak aynanın önüne
Ağzımın ucuyla hoş geldin dedim, o da inanmadı ya!
Nede az kalmışım karanlıklarda korkum belki de ondan
Kalbimi yaran bir söz vardı ölüme anlamını katan
Sonra kendini astı yağmur zardan ince sarı yaprağa
Unutsanız hayalet olurum, hatırlasanız kırık resim
Bir çift gözüm vardı oda akacak sonunda toprağa.
Kar içimde yanarken lambalar kararıyor kumdan tepemde
Üşüyor olsam sesimi duyarmı yeryüzü sakinleri
Taşarak akan kaderin ağından kim kurtarır ki son nefesi
Kımıldayamıyorum döşüme oturmuş tahtadan mihver
Ayaklarımın ucundan açılan sonsuz kapı karşımda mahşer..
Kayıt Tarihi : 19.6.2018 15:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!