Senden İstediğim.

Gözlerin 'Öl' Der/mi Bana

Ben titrek dudakların yere düşürdüğü
küçücük bir vedayım sevgili
ezilmiş harflerim
ruhum son çırpınışta.
Bir kelebek kanadına yerleştirdim
yüreğimin ince serzenişlerini
sen duy'ma diye.

Gider gelirim daracık sokaklarda
geciken bir doğum gibi
taraflı tarafsız yüzler görürüm
bir tarafı sen/bir tarafı ben.
Umutla uyandığım her sabahı
çaresizlikle batırdığım her güneşi
gör diye
bil diye
ne diye;
gelebilmek adına
zincirden boşalmış düşlerle
düşerim adım attığın yerlere...

Sen bilmesen de
kuru kalabalıklar vardır çevrende
gözyaşıyla sularım
büyütür içime atarım
kapatırım perdeleri
camlar sana bakmasın diye.

Kuşların kanatlarını kıskanır
uçururum sana hayallerimi
uçsuz bucaksız uçurumları
kenar kenar dolaşır,
bir duadan bir duaya
avuç avuç yakarır,
ölüm diler/ölüm dilenir
ölüm dil'lenirim.

Çünkü ey sevgili;
gözlerin 'öl', der bana
oysa senin gözlerin İstanbul'dur
ben Fatih olamasam da...

Kıyılır erken açılan çiçeklere
gülüşler arasında
başka bir yoladır yolculuk
'gitme', desem de her nefesimde
dönüp bakılmaz geriye,
her parmakta bir kelepçe
kayar gider parmak uçlarından
bir sıcacık bakış misali
son demdir
'bu son', denir.

Yeniktir en başından zamana
aşk, bir sancıyla başlar
isyanla sürüklenir.
Bitmesin diye hergün
sözcükler biriktirilir,
dökülür akşam vakitleri
ılık bir yağmur gibi gözbebeklerine
gözlerin 'öl' der umarsızca
içimdeki bebek ağlar,
gözyaşından bir şiir doğar,
susarım en son sözlerimi sana;

Ya sen düşmelisin yar'lığa
ya ben düşmeliyim toprağa
ya beni alsın bir kara ölüm
ya da sen
başka bir doğum/sun bana.