O bana gülmeyi öğretti, aynaya en küskün zamanımda… bakıp gözlerine aynadaki suretin, ışığı gördüm hayatı aydınlatan
Tebessümle dünyanın keşfini öğrendim sonra, kaçan zamanın hezimetinden kurtularak, an/ın doruğuna çıkmayı öğrendim mutluca…
Seyreyledim hayatı, yağmurun sağnak gözlerinden…fırtına oldum,çisi oldum…geçti bulut, maviye durdum. Bildim ki; varlıkta bir hiç/im…başkaca değil.
Meryem masumiyetinde büyüttüm ruhuma bırakılan cenini…adını umut koydum ve en sancılı anlarımda sevdim, sardım şefkatimle.
Bir iç çekişte binler gitti ömrümün sayfalarından… ardıma bakmadan koşmayı öğrendim can havliyle, gönlümün kanayan yarasına sarılarak…
Düştükçe güçlendim, her doğruluş can oldu yeni bir başlangıca. Her
başlangıcın da, kendi coşkusunda sona akışını öğrendim.
Korkunun felaketini gördüm, kaçtıkça üzerine abanan bir karabasan ve boğazına dolanan zehirli yılan olduğunu. Sıyrıldım korkularımdan, şimdi ben oldum Şahmeran …
Gelsin üstüme ne varsa fani
Tevekkül zırhım, her şeye mani
Ölüm de varsın gelsin canözüm
Ruhum O’ndan başkasını tanımaz gayrı
Devrim Tülay Aydın
(Sahra_can)
17.05.2009
Kayıt Tarihi : 18.5.2009 11:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kutluyorum, emeğinizi, yüreğinizi, kaleminizi ...Saygıyla
Tevekkül zırhım, her şeye mani
Ölüm de varsın gelsin canözüm
Ruhum O’ndan başkasını tanımaz gayrı
yine her zaman ki gibi harikasın sevgili sahra...kutlarım........yüreğin dert görmesin.sevgimle
TÜM YORUMLAR (5)