Hayatı Bölüşmek Şiiri - Sebahattin Abi

Hayatı bölüşmekti hikâyenin aslı;
ölgün bakışların sessizliğinde ağır ağır atılan adımların kesme taş sokaklarının ağırlığında bir meydan çığlığıydı fotoğraflar.
İnsanlar bir birinden habersiz insanlar yol'suz insanlar yön'süz.
Oysa hayatı bölüşmek tam ortasından.
Bölüşülürken dökülen kırıntıları paylaşmak bir karıncayla. Karınca sevinciyle bakabilmek hayata. Doymak değil kastımız küçücükte olsa bölüşülen parçanın açlığını birlikte hissedebilmek...
Ve çok şükür bugünde bölüşebildim diyebilmektir.
Kısacık ömürde yaşanan günün lütfuyla bugünde bölüşebileceğinin heyecanını bölüşebilmek DOSTLARLA ve kırıntılarında da yaşamın devam ettiğini düşünerek mutlu olmak.
Telaş içinde nefes nefese yaşarken unuttuğumuz, görmediğimiz,hissetmeye fırsat bulamadığımız duygularımız vardı unuttuk sevgiyi bölüşmeyi, özlemlerimizi,hüzünlerimizi ve farkında olmadan unuttuk yalnızlığı bölüşmeyi…
Hoyrat davrandık bedenimize, hırpaladık yaşanası duyguları içten bir merhabayla sıkamadık dostlarımızın ellerini, sımsıkı kucaklayamadık sevdiklerimizi. Bölüşemedik hayatı...
Anlayabilseydik yalnızlığı dağın yamaçlarındaki çiçeğin kokusunu bilirdik.
Anlayabilseydik özlemi bir bebeğin bakışlarında yaşardık hayatı.
Anlayabilseydik dostluğu hayatın kırıntılarını paylaştığımız o en ufak parçada yaşardık dostluğu.
Çok şükür doydum değil, çok şükür bölüşebildim sevinciyle....
Bencilce sakladık payımıza düşeni ve biriktirdik hayatın sunduklarını.
Sakladıkça büyüyen, büyüdükçe mutsuzluğa sürükleyen ve sonunda koskoca bir yaşamla yalnız kaldık kalabalığın içinde.
Oysa hayat hiç bir zaman kalabalığın içindeki gerçek olmadı. çünkü hayat gerçeğin içindeki yalnızlıktı...!
Hayatı bölüşebilmekti aslında hikâyenin aslı...
Bölüşmeye gelmiştim payıma düşeni şehr-i İstanbul'a
Kurtlar sofrasında payıma düşene razı olmuştum aslında.
Kurt olamadım ama, bu sofrada pay olmak düştü payıma.......

15.08.2007/İSTANBUL