Cennetlik Çocuklar Şiiri - Osman Karadağ 1

Çocuklar... Çocuklar... Benim, senin, bizim olan Çocukken adamlar. Adamken çocuklar... Tek yumurta ikizi gibi birbirine benzeyen Çekik gözlü olanlar ve Onlar: Dilleri; kocaman yürekleri kadar, sevgileri kadar Korkuları küçücük, dünyaları kadar Nefreti bilmezler, öğretemezsinizde Okumak kadar, yazmak kadar... İç dünyalarına kimseyi sokmayanlar Arzularını, özlemlerini sır gibi saklayanlar Ve onlar: Yakışıklı, ve güzeller güzeli; Sevdasına tutulacak kadar. Yoktur inanın! Leyla ‘da, Mecnun ‘da onlar kadar sevgi insana Yunus Emre kadar Mevlana kadar Pir Sultan kadar, can cana... Ama Onlar Saçı biraz okşansın isterler, Gönlü biraz alınsın Bana sor, beni tut, benimle konuş Hatta bana vur derler. Bir tek dokunuş ister. Çocuklar,Çocuklar, Çocuklar... Dokunulmaya muhtaçlar. Atatürk’ü bilirler resimlerinden Açılır gözleri fal taşı kadar Şiirler okurlar bayramlarda, dilleri döndüğünce Düşmanları kovdu derler yurttan, düşmanı bilmezler, düşmanlık bilmezler. Tertemiz yürekleri bir Peygamber kadar. Onlar kirletmedi bu dünyayı böylesine Atmadı nükleer atıkları denizlere Yakmadı ormanları,öldürmedi doğayı Oku, kılıcı, tüfeği, tankı, onlar icat etmedi Onlar başlatmadı dünya savaşlarını milyonların öldüğü, anasız, babasız, yavrusuz kaldığı... Ve Onlar atmadı Hiroşima’ya, Nagazaki ’ye atom bombasını Onlar yakmadı gaz odalarında binlerce insanı Onlar kurşunlamadı, Babasıyla kucağındaki körpecik Filistinliyi Çocuklar, çocuklar,çocuklar... Onlar tertemiz insanlar İşte Onlar: Benim Senin Bizim çocuklarımız Ve Onlar değil Dostluk, kardeşlik, barış engelliyiz... Sevgiden sevdadan özürlüyüz biz... Ve Onlar: Çocuklarımız... Onlar Cennetlik çocuklar. Osman KARADAĞ 18.02.2002