Cennetini Geri Ver Şiiri - Zübeyir Yiğit

Ben seni cennet gibi sevdim
Bahar gibi sevdim
Ömür gibi sevdim
Çölde kaynayan soğuk pınarlar gibi sevdim
Bir tek ürkek kuş göndermedim ülkene/bahçene
Bir tek yaprak koparmadım bağından
Bir tek kelebek ürkütmedim dalından
Bir tek rüzgârından şikâyet etmedim
Bir tek damlasından kaçmadım yağmurunun
Bir tek gün, bir tek gün ey sevgili bir tek gün,
Kekik kokusu almadığım gün dağından,
Kekiklerden önce soldum
El et öleyim dedim, el ettin öldüm
Bir kara günle karşılaştım bir gün
Kara bahtım çıktı karşıma
Kem talihime yenildim.
Gittin cennetini alarak
Baharım yaza kırıldı
Çöl oldu vadim, pınarlarım susuz.
Tüm kuşlarım ürkek ve kanatsız uçar
Kelebeklerin ömrü tan vaktine kadar
Rüzgârların kasırga oldu
Bu ne yaman çelişki severken ölmek
Yıldız ışığından mahrum
Mezarımı kazmaktayım gecenin karanlığında
Saçlarının süpürdüğü toprakları biriktirdim
Toprağımı hazır ettim mezarımın üstünde
Şimdi tüm mevsimleri değişti ömrümün
Matem elbiselerim süsler bedenimi
Bakışlarımdaki solukluk alışkanlık yaptı gözlerimde
Kar yağıyor yaza küskün baharlarımda
Kar yağıyor gönlümde lapa lapa.
Buzlar sarkmakta çatısından gönlümün
Yıkık duvarlarından ölümcül soğuklar alıyor gönlüm
Üşüyorum, donuyorum, titriyorum, ölüyorum yar
Cennetini geri ver,
Kar dinsin
Kuşlar yeniden havalansın göğün maviliğinde
Uzasın kelebeklerin ömrü
Bir nefes ver yüreğime
Tut ellerimden yaşat beni yar…