Cennetin Yüce Kralı

Cennetin kralı, söz kapun açdum sana
Derdim çokdur, yüzüm yokdur utana

Sen yazdun ben okudum yazduğunu
Âdem n’eylesin Hak buyurduğunu

Topraktan yoğurdun, suyla dirilttin
Sonra beni bu âleme sürgün ittin

Ben benümle cenk iderem her nefes
Bir yanım nur, bir yanım kapkara fes

Beni ben iden hevesdür, ben değil
Nefs atına binmişim, yayan akıl

Ben yürürüm sandım, sen yürüttün
Dilim sustu, gönlüme sen söyletdin

Ezelde bir yazı yazdun adıma
Okumadan mühür vurdun kadıma

Yol senündür, iz senündür, ben kimem
Taşra düşmüş bir avuç toz, ben kimem

Beni âsî diye çağırdun bana
Âsîliği kim koydı canıma?

Ateş dedin, suyu da sen yarattun
Susuz koyup sonra “yan” mı buyurttun?

Gözüm açdım, dünya bir zindan imiş
Her köşesi arzu ile dolan imiş

Helâl ile haram iç içe geçmiş
El uzatsam ya yanmışam ya üşümüş

Rızkı veren sensin, elimi bağlar
Sonra sorarsın “niçün aldın” ağlar

Kıldan ince köprü kurdun önümde
Bir adımda titrer dizim, ölümde

“Geç” dedin, ayaklarım çamurda
Düştüm diye mi suçluyum huzurda?

Kul köprü yapar, üstünden geçilir
Senin köprün geçtikçe can seçilir

Beni yoktan var eyledin, varlığıma ad koydun
Sonra döndün varlığımdan, “bu kul niçin azgın”dın

Lâkin sen bilirsin gizli hâlimi
Neye gerek açasın defterimi?

Şer az olsa, hayrı çoğaltan sensin
Hayrı az et, şerri büyüten sensin

Murdar dedin günahkâr kulun işin
Temiz eden lutfun değil mi senin?

Örtmek sana yakışır, açmak bana
Ayıbımı seyretmek yaraşmaz sana

Yanarsam ben yanarım, sen temaşa
Hâşâ ki bu yakışa sana, hâşâ

Bir avuç toprakdan bunca hesap
Bu kadar sual niye, ey Vehhâb?

Benim suçum sana noksan getirmez
Benim düşüşüm senin mülkünü eksiltmez

Sen seyredip kulunu yakar mısın
Rahmet iken gazaba bakar mısın

Yanlışım çok, yolum eğri bilirim
Ama kapına yüz sürmeyi bilirim