Cennetin Kraliçesi Şiiri - Zeki Nurçin

senden önce
yaşlı şiirler yazan bir şairdim
kızgın öyküler ve sersem romanlar
şimdide annesi ölmüş bir limit.

senden sonra biri biri ardına
düşmeye başladı yolculuklar
bizlerde sıradaki yolcularız
biletlerini almak için telaşlanır heyelanlar.

gitmenin zamanı mıydı anne
gitmenin zamanı mıydı Fatma
bu insan soğuklarında bu tipi de düşlerin
zaten kısa bir zaman önce bir savaştan çıkmıştım
şimdi ne anlatacam robin’e?

baharda sana gelecektik,öyle konuşmadık mı
çimenlerde oturup hayatı seyredecektik
düş pencerelerinde
kendi şarkılarımızı söyleyecektik;
yok,yoksun işte; ilk defa sözünü tutmadın anne.

her gidişinde Allahaısmarladık derdin
geri dönüşünü bekleyen bir tebbessümün olurdu
bu sefer sesin çıkmadı
hep erken uyanırdın
yolun uzundu uyanmadın.

gitmenin zamanı mıydı be anne
böyle ansızın
şimdi daha çok azdı
miras bıraktığın sızın.

senden sonra tek şiir yazmadım
tek cümle tek satır
hatrını da kırdım hayallerin.
bir nefes kederle yaşıyordum seni
kayıp giden savaş gibi yaşama
ve kimselere okutmadığım iki şiire resmetmiştim
gözlerindeki umudu.

o ne telaşlı gidişti anne
içinde elvedalar taşıyan tebbessümler
uyanda birşeyler söyle robin'e
daha nasıl kırılmasın şiirini ayakta tutan kelimeler?

hep üzülerek uzattım hüzünlerimin ömrünü
şimdi sensizliğe bağladım ruhunu arayan günlerimi
senden önce herkes gitti
sen kalmıştın
sende gittin bir veda etmeden
gittiğin gün kaybettim savaşlarımı.

devrik hislerin sığınağı oldum senden sonra
uzaklaştıkça adımların
kanatlarıma acı sözler tutunmaya başladı
yarınlara ise gözyaşı.

sonra veda ettiğin yerlere gittim anne
ağlamadım,
sustum ve bir daha oraya gitmedim
uzaklaşırken yattığın yerden
sen gözlerimden yüreğime doğru akıyordun.

güle güle anne
güle güle Fatma
güle güle cennetin kraliçesi.