Cennetin Çocukları Şiiri - İsmail Uysal

Yeryüzüne bulutsuz yağmurlar düşüyordu
Kuşların kanatları yağmurdan üşüyordu
Susuyorduk, şuursuz... Çocuklar öldü bir bir
Koca koca adamlar göğü bölüşüyordu
Unutulmuştu, oysa iki metreydi kabir

Dünkü bayram yerinde bugün ölüm kokusu
Evladı için göze sinmiş ölüm korkusu
Anneler kana ekmek doğruyor, uyuyoruz
Kalpte iman olanın nasıl gelir uykusu
Haylidir gün batıdan doğuyor, uyuyoruz

Kanıyla çiçekleri suluyor çocukların
Ahh Gazze, baharda soluyor çocukların
Şehit kokuyor bahçen, sanki cennetiala
Ölürken bize nispet gülüyor çocukların
Bizler de hiç uğruna ölüyoruz pekala

Musa muştuluyorken Hakk adına bir düşü
Ya yoldur ya da mezar denizin bölünüşü
Bir mazlum ah ederek secdeye dursa yeter
Firavun mu kesecek meryemce bir gülüşü
Haddi aşanlar için bir taş bir asa yeter

Yeryüzüne bulutsuz yağmurlar düştüğünde
Cennetin çocukları gökte gülüştüğünde
Kurumuş bir çiçekten bir bahçe kurulacak
Hak yol ile batılın ayrıştığı o günde
Zulmü alkışlayanlar zulmünden vurulacak

Müslüman suretinin yanağındaki gamze
Ey Gazze, ey yetim, ey öksüz şehir Gazze!
Karanlığı boğacak muştu yakındır, inan
Bir umut filizlenir küllerinden taptaze
Yarın özgürlük demek... İnan, hakkındır, inan!