Cennetin Çocukları Şiiri - Kemal Torlak

Güneş yanığıydı doğunun çocukları
Umutları esmer, yüzleri esmer
Kalaşnikof markaydı tüm korkuları
Gözleri kurşun gibi bakardı
Üstü başı törelenmiş
Umutlar belayla, gülümseyişler korkuyla berdel edilmiştiler
Yerin en dibine batardı gözleri saygıdan
Bazen mezopotamyada, bir nehirdiler
Dicleydiler, Fırattılar
Bir sufi nefesinde ney sesiydiler, iberyada, endülüste
dersimde bir bağlamanın bam teliydiler
kirlenir tozarlardı ama bembeyaz, tertemiz
güneşe açılırdı küçücük elleri
söyleşeyim desen toprak kokardı kelimeleri
biraz mütebessim, az da buruk
Süryaniydiler, Yezidiydiler, Araptılar, Kürttüler, Türktüler, Ermeniydiler
doğusundaydılar dünyanın, Anadolu’nun
aydınlıktı hudutların ötesi
mermiler bayağı, mayınlar oyuncaktılar
güneşi ilk görmekti üstünlükleri, dünyadan, Anadolu’dan
Sudandaki Amidou, Riodaki Felipe, Filistinteki Leyla
Kaderdaştılar, gelecekleri muğlak tüm bebekleriyle dünyanın
kabuklarını delsen birer mücevherattılar
siyah, beyaz, çekik gözlü, melez
rengarenk hayalleriyle ötelemelere, ayrımlara inatlaştılar
lamekân bir dervişle otlu peynir ve de bir parça umutlarını paylaştılar
şırası genzi yakan üzümdüler bağlardaki
ilahi bir kudretle cennet salkımından koparıldılar

yanlarında savaşlar sefil, nefretler yozdular
saflıklarıyla şeytanların oyununu bozdular
masum, muhtaç ve de bilhassa çocuktular.