Cenneti Bulan Yürek Şiiri - Yüksel Çabaz

Köşe başlarında sarhoşlar yağmur yudumluyor.
Çanaklarındaki şarap, bulutların gözyaşı…
Bir kızın elinden usulca yere düşerken
Bir âşığın kalbi,
Aşkın ölümsüzlüğünü tadıyor böcekler, doya doya…
Bir kalp düşüyor yere, sessiz ve kırılgan.
Gecenin şahdamarı kopuyor.
Ve böcekler aşkı yudumluyor.

Köşe başlarında sarhoşlar nefreti yudumluyor.
Dudaklarındaki küfürler, toprağı delip geçiyor
Bir âşık intihar ediyor ağlayarak.
Ağlıyor ve ölüyor…
Kayalıklar sadakati yudumluyor hazin hazin
Bir beden yürüyor ölüme, hicranla
Derken ölüm gülüyor, ağlayan gözleriyle
Dalgaların dili tutuluyor…

Köşe başlarında sarhoşlar şehveti yudumluyor.
Hislerindeki karanlık, geceyi korkutuyor
Bir kızın dolarken gözleri,
Düşürdüğü kalbin peşinden gidiyor.
Vermiyor kalbi böcekler, toprak vermiyor kalbi.
Söküp kalbini kız, böceklere sunuyor.
Toprakta birleşiyor kalpleri, ruhları cennette belki…
Kız, aşkı buluyor böceklerin hıçkırıklarında.

Köşe başlarında sarhoşlar sevdayı yudumluyor.
Kız erkeğin oluyor, erkek kızın
Ve ruhları cennetin
Cennetin oluyor ruhları.
Derken sarhoşlar doğruluyorlar sofralarından
Ölüm ağlıyor, bu kez gülen gözlerle.
Kayalar susuyor, dalgalar susuyor, kız susuyor
Sadece kalem konuşuyor…