Cennete Sekiz Nala Şiiri - Zafer Altuntaş

Pembe dağlarda renksiz sallanan darağaçları,
Sisten ipler,
Hayaletten idam yemiş nöbetler.
Ayak arayan,
Topal ve körebe cinnetler.
Bir şarap kokusu,
Eşrefi mahlukattan ayyaşlık mertebeleri sorgusu.
Süzülür kabr-i sükunetten zillet dolgusu.

İşte kutsal Afrika,
Sulanmış ziynet ormanın.
Dalgın ve dargın,
Pekmez acısı yatağın,
Ki toprağa sığmamış.
Bardaktan taş boşanmış,
O çöl ki,
O azabına rahmet olmamış.

Şimdi,
Musa'sız kuruyan nilden askerler.
Vicdan sızacak iman arıyor,
Ahir zaman nefes alsada,
Karun ölümü hala,
Kendini nefes gibi içine çeken topraktan sanıyor.

Ve boğuluyor balık,
Boğuluyor anasının yarasa yumurtalarından.
Çatlıyor Zeus'tan cahiliyelik,
Çıplak efendiye cariyelik.
Bir şimşek gibi ,
Ay tenliye hasretcesine,
Geceden cehalete olunmaz gölgelik.

Umut ekelemez yüreğe hicretler,
Kaygıdan ecele ürkek hayaletler.
Daha en güzel kıyafetini giymemiş,
Tüyü bitmemiş bitkiler.
Çarşaflı ve aşikar,
Namuslu ve zararsız,
Deliriyor ve geziniyor kabirde,
Hürriyeti kefende bulmuş mahkum hayaletler.

Artık,
İdamın hükümsüz asıldığı kum sahillerinde.
Kumdan banyolar,
Edepsiz kara suretler.
Takvimin ulaşılmaz müstehcen erişkinliği,
Kağıttan daha beyaz,
Daha damatsı,
Hatta gökkuşağının altından geçenden,
Daha kadınsıdır organsız kelimeler.

Hangi yamyam duygu,
Hangi gecenin sofraya dökülmüş şehveti,
Prangalanmış kaşıkların tutsak bilekleri.
Mideye hasat edilmiş,
İstiarelerin fakir dilekleri.

Haydi söylenin,
Söyleyin şimdi Yunus şiirlerinden.
Medeniyet smokin giymezse,
Vaz mı geçilir,
Hak giyimli alımlı teberrükten.

Vurgulanın delilere artık,
Akıldan beyhude geyik vuranlar.
Göz ormanından,
Kulak duygusundan yoksun,
Kandırılmış tavuskuşuna uyanlar.

Kanadınız ışıltılı merhemli,
Tüyleriniz zehir içmiş
Işıltılı ve hatta mücevherden tehlikeli.
Düşün artık,
Adını bilmediğiniz seyyarelerden.
Bâki hayat boyunda kolyeyse,
Hangi baş boynundan vazgeçip,
Omuz tarlalarında,
Cennet hasretiyle sekiz nala at sürer.