Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
ÖZLEMİYLE YANDIĞIMIZ BABANIZA İÇ DÖKÜMÜNÜZ O KADAR DOĞAL VE DUYGU YÜKLÜ Kİ ÖKSÜZ VE YETİM DUYGULARIMIN EN İÇLİ TELİNE DOKUNUYOR VE SIZLATIYOR. HANGİ YAŞTA OLURSAK OLALIM İLK SIĞINAĞIMIZIN YERİNİ HEP ÖZLÜYORUZ. BELKİ BUNDANDIR BOYNU BÜKÜKLÜĞÜM, BELKİ BUNDANDIR BİR YANIMI GİZLEYİŞİM.
BABANIZIN MEKANI CENNET OLSUN ERSİN BEY, SİZE DE SABIRLAR DİLİYORUM. SAYGILARIMLA...
evet bunu okumuştum .. çok acı ::(((
tebrikler
Hepimizin gideceği yere bizden evvel gidenlere rahmet, geride kalanlara sabır diliyoruz. Selam ve saygılar.
Birol Hepgüler.
Off offf...
of ki offf....
küçük yaşta babasını kaybeden talihsizlerdenim. 39 yıl oldu. 39 yıldır içim yanıyor.
Çok şey yazamicam.
Mekanları cennet olsun....
ALLAH MEKANINI CENNET EYLESİN. SİZİN GİBİ BİRİNİ YETİŞTİRDİĞİ İÇİNDE ALLAH RAZI OLSUN. O KADAR GÜZEL ANLATMIŞSIN Kİ ABİ ÖZLEMİ, HASRETİ, DOYAMAMAZLIĞI......... BELKİ YAZILAN MEKTUPLAR GİTMİYOR AMA EMİNİM DUYUYORLARDIR BİZLERİ... ALLAH SİZLERE UZUN VE HAYIRLI ÖMÜRLER VERSİN.
Ben susayım babam. Susayım artık. Ben seni hiç ağlarken görmedim. En kederli anlarında bile göstermeyip bize göz yaşlarını tebbessümle baktın yüzümüze hep. İçine attın, içine akıttın neyin varsa. Ben de çocuklarıma göstermeyeyim. Gözlerim yaşlı görmesinler beni. Benim sende gördüğüm gibi yüzümde tebessüm görsünler sadece. Varsın acılar, varsın özlemler içimizde kalsın, içimize aksın gözyaşlarımız...
NUR İÇİNDE YATSIN MEKANI CENNET OLSUN NE MUTLU O BABAYA SİZN GİİBİ BİR EVALAT YETİŞTİRDİ 9CU YILINDA BİLE KALEM KAN AĞLAMIŞ...NE BABALAR VAR ERSİN BEY BİZ ŞANSLILARINDANIZ ...YÜREĞİNİZ VAR OLSUN ALLAH SİZLERE UZUN ÖMÜR VERSİN
Üstadım babanıza haktan rahmet ailenize başarı
ve mutluluklar dilerim şuna inanıyorum ,ki heryerde
acılar mutluluklar burukluklar olabilir herşey insan
için yeterki umut ve mutluluğa inanmak hayatın
tadını ve neşesini yerine getirir saygı ve sevgilerimle
RABBİM rahmet eylesin mekanı cennet olsun babanızın...
merhaba
Allah rahmet eylesin babanıza saygıyla!
Bu şiir ile ilgili 44 tane yorum bulunmakta