Cennete Kadar Şiiri - Haydar Arıtan

Beni büyütmekte neymiş
Ellerimin küçük olduğuna bakma bile
Nefes aldığım her anımı
Sana borçluyum anne…
Başka hiç kimsede bulamadım adını ve
Masal tadındaki anlatışını
Çocukluğumun hemzemin geçidini geçerken
Hayatımdaki bütün tali yollar çıkmaza girmişken
Hiç anlatılmamış ana-oğul hikayelerini dinledim senden
Hiç ağlamadım o günden sonra
Ne öldüğümde ne de cenazende
Ağlayışlarını özledim anne
Yakarışlar çaresiz..
Çocukluktan başladım top oynamaya
Yağmur ayazına kaldım hep
Bir akşamdan diğer akşama
Çok hevesliydim kitap okumaya
Çamurda düşüp üstümü batırmaya
Sonraları çok kavga ettim kimilerinin yanında
Senin bana bağırışını özledim anne
Kimse de bulamadığım adını bile koyamadığım
Gözyaşlarına sürgün yaşamayı özledim anne
Hep bana kanat gererdin her şey başlarken
Başta bebektim,çocuk oldum,genç gittim evden..
Hep fırtınalara yenildim
Benim fırtınam sendin
Beni durduran rüzgarım sendin anne
Anne demeye hasret yaşadım bir ömür boyu
Annelere sevdalı baktım hep
Ölümü öğrenmek en acısıydı
Ölümü tatmak anne demekten çok; kahırdı
Gökyüzünde uçurtmalar uçurmak vardı düşlerimde
Her rüzgar denginde bir adım daha vardı denizine
Cennetten sana sesleniyordum son olarak
Gözlerim sana dönüktü ölmeler bahane…