Veysel Karani’nin güzel bir hanımı vardı,
Cennete ilk girecekler makamına erdi.
O Veysel Karani’ye gözü gibi bakardı,
Ömrü hayatını Veysel Karani’ye verdi.
Sabah erkenden develeri sürüp giderdi,
Kocası Yemen çöllerinde deve güderdi.
Çöllerde Veysel Karani kuru ekmek yerdi,
Veyselim ne yerse ben de onu yerim derdi.
Karısı evde onu güler yüzle karşılar,
Evde ona saygı sevgi hürmet kılar.
Yüce Allah’tan ona hayırlı vakit diler,
Eve geldiğinde ona itibar ederdi.
Kocasına deli deseler bile saylamaz,
Hiçbir zaman kocasına kötü söz söylemez.
Kocasına hizmet etmekte kusur eylemez,
Sevgisi dünyalık değil ahrete kadardı.
Yusuf o mübarek olan güzel bir insandı,
O sevgi ile hep Allah’ın adını andı.
Kocaya hizmet etmekten cenneti kazandı,
Bütün varlığını o kocasına adardı.
Kayıt Tarihi : 8.8.2011 00:17:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!