Cennete doğru... Şiiri - Omay Tezcan

köprünün ortasında durup, seyredaldım
demirleri...
köprünün demirlerini, suya bakmadan,
alttan akan suya...
demir paslanmıştı benim gibi, su ise akıyordu
dışarısı gibi...
ondan haşırneşir oldum demirle,
bana benzediği için....

köprüyü yürümeye başladım
en kenarına adımlarımı sıkıştırdım,
korksaydım düşmemek için düşerdim,
ama ben değildim sanki yürüyen...

sıratta olsaydım girmiştim cennete...
adımlarımı hızlandırdım ve koşmaya başladım,
cennet vardı ucunda nasıl koşmayım...
cehennemin dibinde olması gereken ben,
cenneti geçiriyordum aklımdan...
gülmeye başladım sonra
hem koştum hem güldüm...
hem güldüm hem koştum...