Cennet Yolcusu Şiiri - Süleyman Tunç

Bir tabut geçti pencerenin önünden
Hayal meyal sağanak yağmur gibi.
Rabbine kavuşmak için,
Acelesi vardı belli...!

O bayrağa, bayrak O'na sarılmış,
Kan kardeş olmuşlar.
Sordum: ''Kim bu geçen cennet yolcusu? ''
Dediler:''Karşıki okulun öğretmeni,
Yedinci bölüğün Hayri Asteğmeni.''

Bir yiğit geçti,

Peşinde direği yıkılmış dört öksüz çocuk....
Üçü erkek, biri kız.
Hilal kız okşadı, sevdi tabutu örgülü saçlarıyla.
Birisi emekledi kapı eşiğinde,
Anlamsız seyretti olan biteni.
Ömer resmini tuttu.
Diğeri dede kucağında,
Şekerini verdiler, babasını unuttu! ...

Bir yiğit geçti,

Cansız ve hareketsiz.
Hükmedemedi bu defa kaldırımlara,
Diğer insanlar gibi.
Çünkü postalları yok! ...
Çorapları yok! ...
Ayakları yok! ...
Çünkü kopan bacakları yanı başında.

Bir şehit geçti,

Yazmayı öğrettiği eller üstünde.
Bir kalem, bir kitap, bir defter gibi.
İlk durak cami avlusu.
Selvi gölgesinde kılındı namaz.
Okul kapısında dua,...
Edildi giderken son yolculuğa.

Bir şehit geçti pencerenin önünden,

Takılmış ardına binlerce yiğit! ...
Dayanabilirmi bu ayrılığa bilinmez,
Yaşmaklı kadın.
Bağıracak, haykıracak, boşalacak, dolacak,...
Ne mutlu ona ki,
Birazdan şehit anası olacak! ...

Bir yiğit geçti pencerenin önünden,

Uğurlandı,ü ranzalı koğuştan mermer koğuşa.
Titredi altında saygıdan toprak.
Haydi git artık! Git! Güle güle git! ...
Burası ayrılık yeri.
Acele et! Bekletme,
Cennette seni bekleyenleri.

Zehra Tunç
(Babasının çırağı)