Cennet Sendin

Cennet vardı senin gözlerinde,

Ama kimse bilmezdi bunu.

Bir ben bilirdim,

Bir ben görürdüm o ışığı.

Sen bakardın bana,

Gözlerimde kendini görürdün.

Sanırdın ki ben sana bakıyorum,

Oysa ben,

Senin içindeki cennete bakardım.

Cennet sendin…

Ama sen,

Kendinin farkında değildin.

Bir gün kokun geldi yanıma,

Rüzgâr gibi,

Karışmıştı bana.

Ben seni kokladım,

Sen beni içine çektin.

“Cennet koktu,” dedin.

Oysa o koku bendim,

Sen sendin,

bizdik o an…

Şimdi sanıyorsun ki

Gözlerin benden ırak,

Ama bilmezsin,

Her gece üzerimde yanıyor.

Gözlerin hâlâ üzerimde,

Ama kokun yok artık.

Ve sen,

Bir daha asla
Cennet kokusunu duyamayacaksın.

Çünkü cennet,

Benden geçti gitti —

Seninle beraber.