Cennet Mevlam Şiiri - Adem Gültekin

Yine ışıdı, Hak Mevla’mın Dünya’sı,
Sanki o Cennetin kendisi aynası,
Sanki onun fotokopisi, aynısı,
Senin dünyan, senin ile cennet Mevla’m.

Varsın o kötüler anlayıp, bilmesin,
O kör olmuş gözleri, bakıp görmesin,
Varsın onlar, bu kainatı sevmesin,
Senin dünyan, senin ile cennet Mevla’m.

Çocuk iken aldım, onun kokusunu,
Şimdi hissettim de, anladım ben onu,
Sen verdin Mevla’m bana bu aşkı, nuru,
Senin dünyan, senin ile cennet Mevla’m.

Halâ burnumda o dağların kokusu,
Rüzgarların iniltisi, uğultusu,
Davaların patırtısı, gürültüsü,
Senin dünyan, senin ile cennet Mevla’m.

Mevsimlerin ayrı ayrı, hep bir Cennet,
Bak benim gönlüm, sen onları hep seyret,
Yaklaş o Mevla’na doya doya zikret,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Nur gelir gönlüme, bir rüzgar esince,
Çıkarım bahçeye, onu hissedince,
Bakarım göğe, sessiz sessiz gizlice,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Bana aşkı söyler, rüzgarların sesi,
Sanki önümde, o dağların yeşili,
Bilirim ben bu aşk, sevda neyin nesi,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Otuz yıl oldu, ondan ayrı düşeli,
Gönlüm hala, o günkü gibi neşeli,
Unutmadım hiç o dağları, yeşili,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Dost beni ta çocuk iken hazırlamış,
Benim aklım şimdi bunu hatırlamış,
Hakk’ın her şeyinde, bir hayır var imiş,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Çiçekler, topraklar bana nur kokardı,
Yedi yaşında, Adem dağda yatardı,
Ay’a, Güneş’e doğaya çok bakardı,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Ben dağlardan, köye bile gelmezdim,
Hem mısır bekler, hem davar güder idim,
Doğayı dağları, ben çok sever idim,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Uyurdum hep, rüzgarları dinleyerek,
Şarkı söylerdi bana kuşlar, kelebek,
Etrafımda mal, davar, karabaş, köpek,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Doğa sanki, benim ile konuşurdu,
Yeşil tutar beni, bana yapışırdı,
Onlar benim canım, ciğerim, aşımdı,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Mevla’m Cennet dolu, senin dağın taşın,
Dünya’da Alem’de, senin nurun, aşkın,
Öldürür beni baharın, yazın, kışın,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Bir başka kokar bana, hep her mevsimde,
Bilmem ne var benim gönlümde, içimde,
Görürüm onu hayalimde, düşümde,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Hele bak şu toprağa, bak şu yeşile,
Her taraf gülüyor, bana güneş ile,
Nasıl anlatıp da getireyim dile,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Mevla’m bana, doğa ile bir aşk verdi,
Bu aşk Dünyalara bedel oldu, değdi,
Bir kiraz gibi oldu, kızarıverdi,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Ruhuma yer yaptı, bu doğanın aşkı,
O dağlarda kalsa idim ben hep keşki,
Şimdi ayrıldım ondan, nice yıl geçti,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Bu ellerde, ben kötülerle boğuştum,
Onlar ile her gün çarpıştım, dövüştüm,
Sonra onlar ile Hakk’ımı bölüştüm,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Para, mal, mülk, hırs, şeytan onlara düştü,
Aşk, nur, cennet, O Mevla’mda bana düştü,
İşte kalemim bunları yazdı, döktü,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.

Cennetten geldim, cennete gidiyorum,
Öyle bir aşk ki, sevinçten ölüyorum,
Ben bu dünyada Cenneti görüyorum,
Senin dünyan, senin ile Cennet Mevla’m.