Cennet komşusu......

Bir Padişah vardı,Ülkelerden birinde,
Dolaşmaya çıktılar,pazarda Veziriyle,
Tanımasın diyerek,gizlemişti kendini,
Bilmek istiyordular,halkının niyyetini.

Mevsim kıştı soğuktu,her taraf buz kesmişti,
Mescide uğradılar,kırık camdan,yel esmişti,
İki yoksul bekleşir,karnı aç bir köşede,
Gidecek bir yerleri,yok çok garip gerçekte.

Sokuldular yanına,ne konuşuyorlar diye,
Başladı Padişahım,yoksulu dinlemeye,
Fakirlerden birisi,diyor soğuk dışarı,
Padişahım sıcakta,ona değmez zararı.

Sokmam imkan olsa,Padişahı cennete,
Çarığı atacağım,yaklaşırsa bizlere,
Neden diye sordular,atacaksın çarığı,
Mahcup mu edeceksin,orada Padişahı?

Atarım tabii bizler,üşüyorken burada,
Padişah yatar şimdi,kuş tüyü yatağında,
Hak mıdır cennetinde,komşu olması bize?
İstemem Padişahı,yakışmıyor cennete.

İki fakir gülerken,Padişah Vezirine,
Sakın unutma bunu,varınca saraya de,
Vardılar sarayına,yolladı adamları,
Aldırdı sarayına,o fakir yoksulları.

Bekleşti fakir yoksul,suçmu işledik diye,
Saraya yerleştirdi,giydirdiler güzelce,
Yeyip için burada,dua edin Sultana,
İsteyin Padişahım,komşum olsun orada.

İyi kalpli Padişah,güzel davrandı halka,
Şefkatini gösterdi,yardım etti yoksula,
Huzurla yaşadılar,geri kalan hayatı,
Dünyada kazandılar,Allahın rızasını.

14.06.2014//KIRIKKALE