Cennet Kokulu Kadın'a Şiiri - Mehmet Yıl ...

İlk yürümeye çalıştığım an geliyor aklıma,
Yarım yamalak,
Annemin mis kokan elleriyle ellerimi tutuşu,
Düşmeyeyim diye çabalayışı.
Ama yinede düşerken,
Beni kavrayan,
Şefkatle kucaklayan yine o
Cennet kokulu kadın.
Gül yüzlüm.
Yanaklarımı ıslatırken,
Hatta kızarken bana sinirli bakışlarının altında,
Yine çok masum,
Yine sefkat abidesi.
Sevdiklerimden kıskanışın yok mu beni,
Gülümseyişler.
Şunu unutma,
Ben en çok seni seviyorum,
Ve hayat kucak dolusu gülücükler dağıtsın sana,
Üzülme hiç
Güzel annem.