Hüznün kırık gölgesi duvak olmuş yüzüne,
Gözyaşındaki sitem desen çiziyor anne!
Durulmuş ipek sanki sükut düşmüş özüne,
Görünmez mateminden çile sızıyor anne!
Çehrendeki olgunluk ışıldarken her yana!
Merhametin nur saçar en karanlık vicdana,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
