Cennet Gözlüm Şiiri - Arashan Ay

Kafamın bozuk çaldığı saatlerin birinde,
evin teras katındaki dert ortağım olan masanın başına kuruldum
Önümde defterim
Yanımda kalemim , Kalbimdeki seninle,
Yanı başımda ilham veren kuşlarımla birlikte,
başladım seni sayfalara dökmeye...
Ne zaman seni yazmaya çalışsam,
bir hüzün çöküyordu deli dolu gönlüme.
Gözlerimden yaş yerine kalemimden sözler damlıyordu defterime.
Hüzün dolu saatler başlıyordu benim için
ve sen dökülüyordun avuç içlerimden,
Kara kaplı defterime

Seni yazarken birden gözüm takılıdı gökyüzüne,
o sürmeli gözlerin geliyordu kara gecelerime.
Tüm bedenimi sarmıştın bir kere,
beni benden almıştın çok kere.
Engel olamıyordum gönül kalemime;
deliler gibi seni işliyordu aşk kokulu defterime

O gün bir başkaydı işte.
Yalnızlık sırdaşım olmuştu çok kere.
Kafam bir duble rakıdan güzel olmamıştı
ben seni içmiştim o gece
ve sen sarhoş etmiştin beni tüm gece

Seni gönül limanıma mühürllemiştim
Boran vursa, rüzgâr çıksa ne fayda

Sevgi seline kapılıp boğulmuştum
Yaşayan ölüye dönmüştüm.
Ve haykırdım tüm sessizliğime inat:

"Beni kendi halime bırak dünya!
Ben cennet gözlümün gözlerin de kaybolayım
bırak da gözlerinde yaşlanayım."

— Deli Çocuk
ARASHAN