Cennet gibi dünyada bir ben Cennetsiz.

Ben ağlamayı bilirim, gülmeyi hiç tanımadım.
Hep yapayalnız büyüdüm...
Olmadı hiç yanıma sokulanım.

Çâresizliği sadece bana ait bildim
Dermanı ne yanımda nede uzaklarda
Aradım, aradım, bulamadım.

Olmadı hiç candan arkadaşlarım
Beni hep üzer, döver, ağlatırlardı.
Olmadı kırık ta olsa oyuncaklarım
Olanlar da beni kovar, bana baktırmazlardı.

Yoktu karşımda koşup ta atılacak bir kucak
Koştuğum eller hep bana tokat atardı.

Ben mi alıştım benimle ağlamaya
Onların mı çok hoşuna giderdi
Beni ağlatmak yoksa...bilemezdim.

Yoktu ki onlara çıkarıp verecek
Farklı neşeli bir şeyim cebimde.
Belki ben ağlayınca sevinirler diye
Sevgim diye o ağlamamı...
Onlara verirdim ben neşeyle.

Ağlamak Annemdi, çâresizlik Babam.
Yalnızlık da benim en sadık arkadaşım.
Adım...Yetim. Soyadım...Kimsesiz.
Cennet gibi dünyada ben bir Cennetsiz.