Cennet Bahçeleri Şiiri - Efecan Kıymaz

Senin dayı bu hayatta,
Dram gerçek.
Terkedilmişlikle yaşardın,
Çile gerçek, acı gerçek.
Bir sigarayla güne başlardın,
Ciğer söndü, harap bir gerçek.
Neden küs kaldın kendine?

Bir bizle barışık,
Tüm hüzün bir kenarda bırakılmaya layık.
Ben sana bir oğul sen bana bir baba oldun,
Beni bilir severdin yemekler yapardın,
Oğlum der yolumu gözler mutluluk saçardın,
Mesud ol adın gibi, vicdanınla, tertemiz,
Hep yanında oldum bundan gayri sana ne gerek?
Anam on gün ben iki gün hastane duvarlarına bakarak,
Hayatla boğuşurken senin acınla yandık,
Tuttum ellerinden son kez gözlerinde nura daldım,
Acınla kavrulduk, gidişinle söndük savrulduk.
Seni vasiyetindeki yere yatırmak için yoluna koyulduk,
Uçmağ ruhunun eski konağını,
Bana bunca sene baba gibi davranmış bir büyük adamı,
Sözleriyle yol bulduğum bilgin ihtiyarımı,
Bu sabah kendi ellerimle cennet bahçelerine saldım.
İzle beni oralardan pür-i pak ruhunla,
Ben bilirim artık olduğun yer eskisinden daha rahat.