Cennet Şiiri - Tayfun Karadeniz

CENNET

Mecnun gözüme hayret ederdi,
Ferhat dağları bırakıp giderdi,
Yağmur bu diyarı terk ederdi;
Sayende döktüğüm yaşları bilsen…

Bülbülü lâl eder; lâl’ı bülbül,
Lügatler olur bir avuç kül…
Sen küssen de anlarım, istersen gül;
Benimle konuştuğun dilleri bilsen…

Dersin ki; “ bana ettiğin zulümdür”
Bilir misin sensizlik bana ölümdür…
Elimdeki son hayat gülümdür;
Sayende sarıldığım dikenleri bilsen…

Seni tanıyan gözüme kızarsın,
Adınla şiir olan sözüme kızarsın…
Belki kırarsın beni; belki susarsın,
Seni anlattığım yolları bilsen…

Bir bilsen ne cadısın sen,
Gönül derdime kadısın sen…
Beklemez idamımı verirdin;
Seninle gönlümdeki şiddeti bilsen…

Bu aşk hâşâ şirk değil,
Masal, hikaye, düş değil…
Ekmek değil, su – aş değil;
Bir ömrü seninle geçtiğimi bilsen…

Bu fani hayata isyan ederdin,
Bu aşka aşkını köle ederdin…
Yaradan’a ağlar; dua ederdin;
Gözünde gördüğüm cennet’i bilsen…

31,10,2008