Cennet Şiiri - Murat Duman

Yarattın cenneti sonra kulları,
Emrine uyanlar orda yaşarlar,
Meyvesi yerlerde tuba dalları,
Nefsine kıyanlar orda yaşarlar…

Canlılara sundun nimet varını,
Güldürdün insanı sildin narını,
Sırlarla korudun can vakarını,
İlmine doyanlar orda yaşarlar…

Âdemle havadan nesli yarattın,
Nakşettin geceyi arşı kararttın,
Nefes almak için hava ürettin,
Affına değenler orda yaşarlar…

Topladın mekâna kulun ruhunu,
Her kula öğrettin gerçek şahını,
Yaşarken öğrendik hak ervahını,
Emrini sayanlar orda yaşarlar…

Meleklere üstün kıldın bizleri,
İlminle korudun gören gözleri,
Eş olarak sundun ceylan kızları
Nimetin sevenler orda yaşarlar…

Emrinle doğurdu bir melek ana,
Emzirdi sütünden hep kana kana,
Ömrümüzü koydun belli zamana,
Gururu soyanlar orda yaşarlar…

Sabredip nanköre vermezdin ceza,
Salsaydın gazabın titrerdik keza,
Şimşekler çakınca sarsılır feza,
Kalbine koyanlar orda yaşarlar…

Yarattın dünyayı canlıya mekân,
Hürremler içinden nehirler akan,
Aşkın kandilini sevgindir yakan,
Sevgini ayanlar orda yaşarlar…

Savrulur denizler, yıkılır dağlar,
Aşksız gönüllerde virandır bağlar,
Gönlü harap olan lütfünle çağlar
Cennetin duyanlar orda yaşarlar…

Muradın gönlünde bitmez hecesin,
Sırlar perdesinde sonsuz gecesin,
Özlemin kalbimde her dem yücesin,
İlmini yayanlar orda yaşarlar…
03.03.2008 ANKARA