Cennet Şiiri - Ayhan Yaymaz

Göklerin sınırında bir yer var,
Ne yıldızlar anlatabilir onu,
Ne de meleklerin kanat çırpışları.
Adı yalnız sende saklı,
Ve o ad, yüreğime mühürlenmiş bir sır gibi.

Senin olmadığın her an,
Bir cehennem yangınıdır içimde.
Küllerimle yazıyorum seni,
Küllerimle düşlüyorum adını.
Ve bu özlem,
Hangi kelimenin gölgesine sığar,
Hangi kalem bu kadar ağır bir hasreti taşır?

Bir ömür beklesem,
Bir ömür diz çöküp dualar etsem göğe,
Yine de varmaz ellerim sana.
Çünkü sen,
Bir dağın zirvesinde saklı cennet gibisin,
Yalnız göreni kutsayan,
Ama kimseye kucak açmayan.

Kaç gece yıldızlarla konuştum senin için,
Kaç rüzgâra adını fısıldadım.
Belki bir bulut taşır yüzünü gözüme,
Belki bir yağmur damlasında kokunu bulurum.
Ama hep bir şey eksik kalır,
Hep bir yanım yarım.

Sana kavuşmak,
Kâinatı yeniden yaratmak gibi bir mucize,
Sana dokunmak,
Zamanı tersine çevirmek gibi bir hayal.
Ama ben,
Bütün yenilgilerimi göğsüme kazıdım,
Yine de vazgeçmedim seni beklemekten.

Ey yüreğimin sultanı,
Sana duyduğum özlem,
Ne bir şiirin son dizesine sığar,
Ne de bir ömrün son nefesine.
Seni anmak bile ibadettir bana,
Ama kavuşamamak,
Cenneti avuçlarından düşürmek gibi bir acı.

Bir gün gelir de yollar biterse,
Ve ben hâlâ o yolun sonunda sana varamamışsam,
Bil ki,
Bu sevda cenneti aşmış,
Ve efsanelerde kaybolmuş bir masal olmuştur...