Bir kağıt, bir kalem ve bir insan
Adı konulmamış sevdamı yazarlar
Oniki yataklı tek can odaya.
Kirletilmemiş bir sevdayı yazarlar...
Aşkı şehvet,
Canı beden zanneden
Sen bilemezsin
Ayrılığı.
Sevdiğin insan hayır dediği zaman
İçimde kopan fırtınayı.
Nasıl çaresiz kaldığımı bilemezsin...
Ne yapacağımı bilemeden, ağlayamadan
Ne düşündüğünü bilmeden yazacaksın,
Ya da ne istediğini.
İlk sen mi yazdın sanki.
İki kelime tek cümle
Seni seviyorum diye...
Ve birgün yürüyeceksin enginlere
Yüreğine bastıracaksın mahçup duygularını
Sıcak bir yuvadan ayrı yaşayıp
Kanayan düşüncelerle haykıran
Bir şair olacaksın belki de.
Duygularını bastıramayıp
Bir şiir tadında değildi belki kelimelerim,
Ya da bir nesrin biçimlenmiş güzelliğinde.
Kalıplara sığmazdı inan bu yürek,
Çocuksu sevgisinin ince derinliğinde...
Ne deniz kenarı, ne balıkçı kayıkları
Ne batan güneş, ne uçuşan martılar
Hiçbiri etkilemez beni
Ben buraların adamı değilim
Beyoğlu'nda yaşarım ben
Tutkularım sürükler beni Laleli'ye.
Yağmur yağıyor, yine sensizim
Islanıyorum,
Bahardan çıkmış çiçek gibi
Üşüyor seni düşünen yorgun bedenim.
Terketme diyor yüreğim
Bilirsin sensizliğe dayanamadığını,
Tadına varamadan yaşamın,
Ayrılmak ne zordur bilir misin?
Yaşayamadan sonsuz güzellikleri,
Ölmek ne zordur bilir misin?
Kavuşamadan sıcak koynuna,
Toprağa girmek ne zordur bilir misin?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!